@misc{Giezek_Jacek_Fakty_2018,
 author={Giezek, Jacek},
 copyright={Copyright by Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego Sp. z o.o.},
 address={Wrocław},
 howpublished={online},
 year={2018},
 publisher={Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego},
 language={pol},
 abstract={Zasadniczy problem opracowania wyrazić można by w dwóch sekwencyjnie stawianych pytaniach, a mianowicie — czy przedmiotem materialnoprawnego domniemania mogą być nie tylko fakty, lecz także formułowane na ich podstawie oceny, oraz — czy w wypadku ograniczenia istoty domniemań wyłącznie do sfery faktów dałoby się nimi objąć te elementy dogmatycznej struktury przestępstwa, których wystąpienie wymaga przede wszystkim dokonania wielu opierających się na kryteriach normatywnych ocen. O ile nie ma raczej wątpliwości co do tego, że domniemywać można fakt wynikający z innego odpowiednio udowodnionego faktu, o tyle trudno wyobrazić sobie sytuację, w której rekonstruujący rzeczywistość podmiot czyniłby przedmiotem domniemania, a więc jedynie „domyślał się” , że jej elementy wartościuje. Musiałoby to wszak oznaczać, że — dokonawszy rekonstrukcji obrazu rzeczywistości, a więc stwierdziwszy, że zaszło zachowanie oznaczające realizację znamion czynu zabronionego — sąd musi posłużyć się jakimś domniemaniem, aby ocenić, czy realizacja tychże znamion była społecznie szkodliwa, bezprawna oraz zawiniona. Mająca konstytucyjne zakotwiczenie zasada domniemania niewinności, zgodnie z którą oskarżonego uważać należy za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem, nie uprawnia bynajmniej do stwierdzenia, że wyłaniająca się z sukcesywnie gromadzonego w procesie karnym materiału dowodowego ocena wskazuje na niewinność, lecz oznacza jedynie, że przed prawomocnym zakończeniem postępowania nie ma — formalnie rzecz biorąc — właściwie zweryfikowanych podstaw faktycznych i prawnych do stwierdzenia winy oraz pociągnięcia do odpowiedzialności karnej. Mówiąc inaczej — zakładana w procesie karnym (aż do jego prawomocnego zakończenia) niewinność oskarżonego nie wynika z żadnego wskazującego na nią faktu (nie jest elementem opierającej się na doświadczeniu kauzalnym lub danych statystycznych implikacji), lecz stanowi określenie statusu, jaki nadajemy oskarżonemu do czasu, gdy jego sprawa zakończy się modyfikującym tenże status prawomocnym wyrokiem skazującym.},
 title={Fakty oraz ich ocena jako przedmiot materialnoprawnych domniemań w procesie karnym},
 type={tekst},
 doi={https://doi.org/10.19195/0137-1134.114.4},
 keywords={domniemanie materialnoprawne, proces karny, ocena faktów, domniemanie niewinności},
}