@misc{Tułak_Norbert_Dopuszczalność_2019,
 author={Tułak, Norbert},
 copyright={Copyright by Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego},
 address={Wrocław},
 howpublished={online},
 year={2019},
 publisher={E-Wydawnictwo. Prawnicza i Ekonomiczna Biblioteka Cyfrowa. Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego},
 language={pol},
 abstract={Sąd Najwyższy w uchwale z 17.3.2017 r. orzekł o dopuszczalności zawierania umów o zrzeczeniu się prawa do zachowku, wskazując jako podstawę art. 1048 k.c. Stanowisko Sądu Najwyższego przedstawione w orzeczeniu należy uznać za nieprawidłowe. Jest to uzasadnione pojawiającymi się wątpliwościami, zwłaszcza w kontekście przepisu zawartego w art. 1047 k.c. zakazującego zawierania umów o spadek po osobie żyjącej. Odniesienie do dyrektywy inferencyjnej a maiori ad minus należy uznać za bezzasadne, podobnie jak zastosowanie nieznanej prawu spadkowemu zasady, wobec której: „dozwolone jest to, co nie jest wyraźnie zakazane”. Pogląd, aby wyłączenie dopuszczalności zawierania umów o zrzeczenie się prawa do zachowku ograniczało zasadę swobody testowania, należy uznać za nietrafny. Wreszcie wątpliwości budzi kwestia skutków prawnych, jakie wywołuje zawarcie umowy zrzeczenia się prawa do zachowku wobec osób trzecich, którą w glosowanej uchwale Sąd Najwyższy pomija.},
 title={Dopuszczalność zawarcia umowy zrzeczenia się zachowku. Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17.3.2017 r., III CZP 110/16},
 type={tekst},
 doi={https://doi.org/10.34616/fiuw.2019.2.219.228},
 keywords={prawo spadkowe, zrzeczenie się dziedziczenia, zrzeczenie się prawa do zachowku, zachowek, umowy dotyczące spadku},
}